Επιστράτευση απεργών: Ανοιχτή θεσμική εκτροπή. του Αλέξη Μητρόπουλου

Η επιστράτευση απεργών, σε συνδυασμό με την επίταξη υπηρεσιών, ήταν και παραμένει θεσμός εκτός Συντάγματος. Συνιστά ανοιχτή συνταγματική εκτροπή.

Η πολιτική επιστράτευση εργαζομένων-απεργών αποκαλύπτει την υποκρισία της εκτελεστικής εξουσίας και την δυσπιστία του συστήματος στους κοινωνικούς αγώνες. Όταν η ταξική πάλη εντός των θεσμών του αστικού συστήματος γέρνει την πλάστιγγα υπέρ των εργαζομένων, εμφανίζεται ως …«από μηχανής θεός» η πολιτική επιστράτευση, για να καταργήσει το «παιχνίδι» της νομιμότητας και να μεταφέρει την Κοινωνία σε συνθήκες προδημοκρατικής εποχής.

Άλλωστε το ισχύον νομικό πλαίσιο (ν.δ. 17/1974, ν. 2307/1995, ν. 3536/2007, καθώς και το
χουντικό π.δ. 506/1974, πάνω στο οποίο στηρίχθηκαν) είναι ευθέως αντίθετο στο Σύνταγμα (άρθρα 18 παρ.2 και 23 παρ.4) και στο Διεθνές Δίκαιο (άρθρο 28 παρ. 1 Συντ. σε συνδ. με ΔΣΕ 29/1932, 87/1948, 98/1949 και 105/1959), που έχουν υπέρτερη ισχύ τυπικού νόμου (αφού έχουν κυρωθεί και στη χώρα μας), κατοχυρώνουν τη συνδικαλιστική ελευθερία, την αυτονομία των ΣΣΕ και απαγορεύουν την αναγκαστική εργασία. Ειδικότερα, το άρθρο 22 παρ.3 Συντ. και ο ν. 3536/2007 περιορίζουν την επίταξη προσωπικών υπηρεσιών εκτός των περιπτώσεων πολέμου ή εξομοιούμενων με αυτόν συνθηκών, την περίπτωση γενικευμένης θεομηνίας ή κατάστασης ανάγκης, που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία.

Εξάλλου, σύμφωνα με το άρθρο 1 της 105/1959 ΔΣΕ (που κυρώθηκε από την Ελλάδα με το ν.δ.4221/19-9-1961, ΦΕΚ Α 173): «Παν μέλοςτης ΔΟΕ επικυρούν την παρούσα σύμβαση, υποχρεούται να καταργήσει την αναγκαστικήν ή υποχρεωτικήν εργασία …. β.είτε ως μεθόδου επιστρατεύσεως και χρησιμοποιήσεως του εργατικού δυναμικού για σκοπούς οικονομικής αναπτύξεως,γ.είτε ως μέτρου πειθαρχήσεως εν τη εργασία, δ.είτε ως κολασμού δια συμμετοχήν της απεργίας. …».

Δυστυχώς, 40 περίπου χρόνια μετά την πτώση της Χούντας, εφαρμόζονται τα κατ’ουσίαν καταργημένα νομοθετήματα! Όλες οι κυβερνήσεις, παρά τις προεκλογικές τους εξαγγελίες, προτίμησαν να τα έχουν σαν «αποκούμπι» για την τιθάσευση του Συνδικαλιστικού Κινήματος, σε περίπτωση που οι άλλες γνωστές μέθοδοι αλλοτρίωσης των στελεχών του δεν φέρνουν αποτελέσματα!

Ο θεσμός αυτός έχει τόσο αρνητική φόρτιση στην κοινή γνώμη, που αποκρύπτεται επίταξη, κατά το Σύνταγμα, αφορά υπηρεσίες και πράγματα και ΟΧΙ πρόσωπα!

Όσοι είχαν την ψευδαίσθηση ότι η κυβέρνηση δεν θα προέβαινε σ’αυτό το ακραίο και αντισυνταγματικό μέτρο, διαψεύστηκαν. Ο αυταρχισμός άλλωστε είναι μονόδρομος για την τριμερή μνημονιακή κυβέρνηση, ακόμη και για την -αιδημόνως ψελλίζουσα ακατανόητες ευχές- μνημονιακή Αριστερά!

Αποκρύπτεται επίσης από την κοινή γνώμη ότι οι μειώσεις που υφίστανται οι εργαζόμενοι στα ΜΜΜεταφοράς σε υλοποίηση του τρίτου Μνημονίου (ν. 4093/2012, προϋπολογισμός έτους 2013), οδηγούν στην πλήρη εξαθλίωσή τους, ανεξαρτήτως της βαρύτητας ή σπουδαιότητας ή επικινδυνότητας της εργασίας τους. Κατ’ουσίαν, θα εργάζονται με κίνδυνο της ζωής τους και θα είναι εργαζόμενοι πένητες (working poor).

Δυστυχώς, η μνημονιακή δημοσιολογία αποσιωπά ότι η εξαθλίωση των εργαζομένων είναι αναγκαίο προστάδιο της πλήρους ιδιωτικοποίησης των ΜΜΜ. Όταν οι ιδιώτες επιχειρηματίες ανεβάσουν σε δυσθεώρητα ύψη τα εισιτήρια, τότε όλοι οι συνΈλληνες θα αντιληφθούν ότι ο αγώνας των εργαζομένων για κοινωνική επιδότηση της μεταφοράς των πολιτών, για αξιοπρεπείς δημόσιες μεταφορές και ασφαλώς για αξιοβίωτα μεροκάματα, έπρεπε να είναι αγώνας όλης της Κοινωνίας!

Για τους εργαζομένους των συγκοινωνιών, οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις ήταν μονόδρομος. Σήκωσαν στους ώμους τους την αγωνία όλων των Ελλήνων και έσωσαν την αξιοπρέπεια των πολιτών.Γι’αυτό είχαν πλατιά κοινωνική αποδοχή και τους πρέπει έπαινος. Από την άλλη πλευρά, κυβέρνηση και Τριαρχία των δανειστών έδειξαν την …πυγμή τους.

Η Κοινωνία πλέον είναι στο απόσπασμα. Οι μισθοί στην κλίνη του Προκρούστη. Η Δημοκρατία σε προϊούσα αλλοίωση. Ο πλούτος του Έθνους σε πορεία αλλοτρίωσης. Η κυβέρνηση συμπεριφέρεται σαν να έχει απέναντί της εχθρούς. Γι’αυτό και ο Λαός σύντομα πρέπει να πάρει τις τελικές του αποφάσεις.-